خسته ام...

       مدتی است که فکر می کنم چه بنویسم اما حسش نمی آید... 

       می خواهم دلنوشته اپ کنم اما فعلا سکوت می کند...

       گاهی دلم عجیب تنگ قلم می شود،(خصوصا سر کلاس هایم)

       اما به محض وجود  درجا می زنند!!!

       ناگهان استاد می گوید صباحی!!! پک پوزت را بزنند!!! 

       یاد افکارم پریشانم می کند، یاد آنهمه ارزوهای بزرگ...

       یاد افرادی که بر لبانشان خنده و در دستانشان خنجر...(آی بدم میاد از اینا)

       تنها اه می شود نصیبم ...

       هنوز هم مصمم هستم منتها یارانم ...(این دیگر خصوصی است)

       کسی درکم نمی کند...

       همه می خواهند محبت کنند اما راهش را بلد نیستند...

       شده ام تنها تر از تنها...

       عجب با وفاست!!! تنهایی را می گویم

       راستی مادرم را 3هفته است که ندیده ام  !!!    

       می خواهم گریه کنم اما دیگر اشک هم یاریم نمی کند

       فکر درس این روزها برایم تازگی است...

       نه اشتباه نشود من تا اخرش پای عهدم خواهم ماند...

        حتی اگر 3 تبدیل به 1 شود!!!

...........................................................................................................................

                               پ ن:

        1: شوخی شوخی جدی شد هااااا

        2:خواهم نوشت درباره افرادی که نمک هستند بر زخم های دل!!!

        3:طولانی شد مثل دوران آپم! شرمنده ام همین